την αντικρύζω με δέος για πρώτη φορά. δεν την περίμενα έτσι ζωντανή.
χωρίς σκέψη, την κλείνω προστατευτικά μέσα στις παλάμες μου, έτσι όπως πάλλεται, υγρή και ζεστή σα νεογέννητο βρέφος.
εγώ, που την ξερίζωσα με τα ίδια μου τα χέρια, συνειδητοποιώ ξαφνικά με τρόμο ότι θέλω σαν τρελή να τη φυγαδέψω πίσω στην κρυψώνα της, αλλά δεν μπορώ...
Μεγάλωσε απότομα στις χούφτες μου και δε χωρά πλέον να περάσει ανάμεσα από τα κάγκελα, πίσω στο ασφαλές κελί της.
από τώρα, θα κυκλοφορώ κρατώντας τη στα χέρια σε κοινή θέα και κίνδυνο.
και θα φοβάμαι τον κάθε περαστικό που θα με φοβάται.
(όνειρο σχετικό με το φόβο της έκθεσης)
3 comments:
Ό,τι μένει κρυμμένο αποκτά μυθικές διαστάσεις. Κι ό,τι βγαίνει στο φως, απομυθοποιείται. Γίνεται απτό, πραγματικό, ευάλωτο, ανθρώπινο, καθημερινό και εντέλει κατανοητό και παρωχημένο. Διαλέγεις και παίρνεις.
θα πάρω την έκθεση. αλλά πιστεύω ότι πάντα θέλουμε να κρατάμε και ένα μύθο κάτω από το μαξιλάρι...
Προστάτεψέ την απο την υπερέκθεση.
Post a Comment