θέλω το παραμύθι, αλλά δε μου κάθεται.

Είμαι κορίτσι που μεγάλωσε με την παράδοση. Από μικρή παραμυθιαζόμουνα. Και σα μοναχοπαίδι, που συχνά παίζει μόνο του, μπορούσα να υποδύομαι την αφρόκρεμα των ρόλων, χωρίς να χρειάζεται να κάνω συμβιβασμούς. Δεν ήμουν ποτέ η άσχημη μάγισσα, ούτε η νονά νεράιδα. Μού άρεσαν πάντα περισσότερο οι ρόλοι της ποθητής πριγκίπισας, της νεράιδας του δάσους και των λιμνών, του κύκνου που ποτέ δεν ήταν ασχημόπαπο στο σχολείο. Έτσι μόνταρα και τα παραμύθια που μου έλεγαν και τα μετέτρεπα, κόψε-ράψε σε ιστορίες που αναδείκνυαν τα ταλέντα των πρωταγωνιστριών τους, αλλιώς. Μακριά από μένα οι πολυπαθούσες πτωχές, πλην όμως, τίμιες κορασίδες, οι αβοήθητες γαλαζοαίματες και οι κακότυχες και καλοσυνάτες ψυχοκόρες. Συνεχίζω να θέλω το παραμύθι στα μέτρα μου και σήμερα, αλλά τελευταία δε μου κάθεται. Η πραγματικότητα κατατροπώνει τη φαντασία μου, κατά κράτος. Ο Πα-πουτσο-μένος γάτος έχει πολύ πιο γρήγορες μπότες από όσο θα' θελα και έχω βαρεθεί να τον κυνηγάω. Σκαρφαλώνει με τέτοια αριστοτεχνεία σε πανύψηλα δέντρα και σκίζω συνέχεια τα φουστάνια μου, χαρά χωρίς να βρίσκω. Όλοι οι σημερινοί γάτοι είναι σπρίντερ και γίνονται ολυμπιονίκες με απίστευτους χρόνους, όταν μυριστούν θηλυκό που πραγματικά θέλει να τους χαϊδέψει, χωρίς να τους βγάλει τα μάτια και να τους τρβάει τα μουστάκια με το τσιμπιδάκι φρυδιών της. Άβυσσος... Και όταν μεταμφιέζομαι σε Κοκκινοφουστίτσα με τον ανάλογο εξοπλισμό και λουστρίνι τσαντικό και λικνίζομαι στο δάσος, φαντασιώνοντας τον άγριο κακό λύκο να έρθει να με καταβροχθίσει σκίζοντάς μου τα εσώρουχα, πάντα πέφτω σε λύκο με ψυχολογικό. Και πες, πες, πες, μάς παίρνει το ξημέρωμα χωρίς να καταλήξουμε κι έχουμε και δουλειές. Πάλι με το καλάθι στο χέρι μένω. Άσε πια την έρμη τη Σταχτο-μπούτα..Εκείνης, όσο κι αν τα μπούτια της γίνονονατι αντικείμενο θαυμασμού και λατρείας, όλο και θα φάει στάχτη στα μάτια, από τον εκάστοτε πρίγκηπα, που πίσω από την πλάτη της θα πάει να φορέσει τα Jimmy Choo και τα Manolo Blahnik στην πρώτη ξεβράκωτη, που θα του πουλήσει τσαμπουκά και θα του κουνήσει τον κώλο..Στη Σταχτο-μπούτα, συνήθως, κάτω από τέτοιες συνθήκες,θα της φορέσει βερνικωμένο κέρατο. Τράγιο. Ποιό άλλο παραμύθι να πιάσω; Την ωραία ναρκωμένη, που την άφησαν εκατό χρόνια να σαπίζει σε κώμα, ενώ ο πρίγκηπάς της και οι λοιποί συγγενείς εκποιούσαν την περιουσία της και κάναν ντόλτσε βίτα στο Γκσταντ, ή τη Χιονάτη και τους επτά no-nos, που ήταν ο ένας χειρότερος από τον άλλον και μες τη μίρλα; Πώς να μην το ρίξει στα σκληρά ναρκωτικά (εξ'ου και Χιονάτη) και να καταλήξει σε ίδρυμα αποκατάστασης για το υπόλοιπον του βραχυπρόθεσμου βίου της;

Πάω να ανοίξω ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Syrrah. Για μια γκόμενα που δεν είναι καθόλου της σειράς και που θα μείνει για ακόμα ένα βράδυ στα αζήτητα με τέτοιο κορμί, δεν είναι αμαρτία; Αλλά θέλω παραμύθι, γαμώτο. Και ποίηση. Δεν τη βρίσκω καθόλου με τα πεζά. Με παίρνει ο ύπνος στο κρεοπωλείο. Προτιμώ να πέσω ξερή στο κτήμα του Νίκου Λαζαρίδη.

Άντε, εβίβα!

υ.γ1. πάλι καλά που τεκνοποίησα, μάγκα μου...Γιατί αλλιώς, θα ήμουν Ναγκασάκι εν τω γεννάσθαι.